Het is wederom een stralende en prachtige dag op de meseta.
Na alle emotie van de voorgaande dagen vind ik het nu heerlijk om samen te lopen met mijn caminomaatjes.

Al babbelend leggen we moeiteloos vele kilometers af. We hebben aandacht voor elkaar en delen alle belevenissen, waardoor we niet meer op het pad letten en een pijl missen.

Kilometers later ontdekken we dat we een flinke omweg aan het maken zijn.
Een beetje lacherig lopen we door, maar de extra kilometers die bovenop de al gelopen 22 kilometer komen, wegen behoorlijk zwaar.

Dan zie ik een klein riviertje. Als we deze oversteken. kunnen we een heel stuk afsnijden .
We trekken onze schoenen uit, lopen door het ijskoude water en glibberen en bibberen naar de overkant.

Een prima plan, totdat blijkt dat een mede peregrino een grote boodschap heeft achtergelaten op de plek waar Carl is neergeploft om zijn schoenen aan te trekken.
We lachen en gruwelen om de stinkende kleding en hebben heel veel tijd nodig om Carl weer enigszins toonbaar te krijgen.

Ook dat is de camino.
Maar soms kun je beter op je pad blijven