De albergue waar ik verblijf serveert een uitgebreid ontbijt en terwijl ik het ervan neem, raak ik aan de praat met een Spaanse familie. Zij gaan ook naar Finisterre en verheugen zich op de tocht. Ik merk meteen weer hoe leuk ik het vind om in een andere taal te converseren, ook al is mijn Spaans toch weer wat roestig geworden.
Na het ontbijt loop ik eerst naar de Officina de Peregrinos – het pelgrimskantoor – om een nieuw stempelboekje te halen. Mijn boekje is inmiddels vol en ook het komende traject wil ik door middel van stempels vastleggen, want achter al mijn stempels schuilt een verhaal.
Ik krijg het stempelboekje overhandigd, ontvang mijn eerste “buen camino” en ga vrolijk op pad. Met zekere tred stap ik de camino op en laat me via de vertrouwde gele pijlen de stad uit leiden.

Al na een paar kilometer sluit Duitse René bij me aan. We delen verhalen en ervaringen. Gezellig babbelend lopen we heuvel op en af en de kilometers vliegen voorbij. Maar de gezelligheid leidt ook af, de omgeving is grotendeels langs me heen gegaan.
Bij een volgend dorp ga ik op zoek naar mijn allereerste café-con-leche, mijn dagelijkse verwenmoment op de camino. Ik grijp het moment meteen aan om René te bedanken voor zijn gezelschap en te vertellen dat ik het volgende traject graag alleen loop, zodat ik beter kan focussen op de omgeving. Hij begrijpt me volledig. Op de camino is het gebruikelijk om een tijdje met iemand mee te lopen en daarna weer je eigen weg te gaan.
Het is een warme dag. Voor mijn gevoel loopt het pad voornamelijk bergopwaarts en ik zweet me een ongeluk. Ook vandaag ben ik weer iets te enthousiast van start gegaan en mijn knieën vertellen me dat het tijd is voor een pauze. Uit vorige ervaringen weet ik dat er niet gesold kan worden met de wijsheid van de knieën, dus ik zoek een rustplek in de schaduw van een boom. Mijn pijnlijke spieren en gewrichten kalmeren snel.
Inmiddels heb ik behoorlijke dorst gekregen, maar mijn waterfles blijkt leeg te zijn. Tijdens de vorige stop ben ik vergeten om hem bij te vullen. Ik geloof dat ik toch nog niet helemaal in de ontspannen routine van de camino zit! Gelukkig heb ik nog maar een paar kilometer te gaan en ik realiseer me dat ik het grootste deel van de dag met een enorme glimlach heb gelopen!

Santiago - Negreira, 21 km