Een laatste kus, een knuffel en dan stap ik in de TGV richting Parijs. De laatste weken stond mijn leven in het teken van de camino en ik heb enorm uitgekeken naar deze dag. Toch voel ik me op dit moment behoorlijk emotioneel. De komende weken laat ik mijn puberzoon en mijn partner alleen achter.
Het valt me zwaarder dan gedacht.

Tijdens de rit naar Parijs gaan mijn gedachten alle kanten op. Ik heb eigenlijk geen idee wat me te wachten staat en ik voel me een tikkeltje onzeker.

Ik stap uit bij Gare du Nord in Parijs en word overvallen door de chaotische drukte. Ik bestel een cappuccino, loop een beetje doelloos rond en wacht op mijn overstap richting Bayonne, in het zuiden van Frankrijk. De rit verloopt soepel, het landschap zie ik langzaam veranderen en met elke kilometer laat ik een stukje drukte achter me.
Vanuit Bayonne rijdt er een boemeltreintje naar het beginpunt van de camino: St. Jean-pied-de-Port. Het is niet moeilijk om het juiste perron te vinden, een lang lint van mede pelgrims gaat me voor. Ik herken ze aan de gekleurde rugzakken, wandelschoenen en outdoor outfits.
Het laatste stuk van de rit rijdt de trein dwars door de Pyreneën. Ik ben onder de indruk, ook al is het buiten bewolkt en grijs. Ik merk dat ik langzaam in een andere stemming begin te komen en zelfs een beetje ga genieten, totdat een Nederlandse man naast me komt zitten. Hij vertelt me uitgebreid over zijn voorgaande camino’s en dat hij nu als vrijwilliger gaat werken in Roncesvalles. Eigenlijk wil ik het laatste stuk van de reis alleen zijn en de omgeving in me opnemen, maar het lukt me niet om van hem af te komen. Ik luister naar zijn uitbundige verhalen en probeer al zijn tips op te slaan in mijn geheugen. Al pratend probeert hij me gerust te stellen; “De camino geeft je wat je nodig hebt”.
Wat dat dan ook mag zijn.

Amsterdam - Parijs - Bayonne - St.Jean Pied de Port