Het heeft wederom gevroren vannacht, maar naarmate de zon hoger aan de hemel komt, stijgt de temperatuur.
Het belooft weer een prachtige en warme herfstdag te worden.

Vandaag heb ik een behoorlijke afstand af te leggen. Het pad stijgt en daalt de hele dag en ik moet flink wat hoogtemeters overbruggen, iets waar mijn lichaam vandaag grote moeite mee heeft.
Mijn benen voelen zwaar. Ik besluit om veel pauzes in te lassen.
Ik kies voor rustige barretjes met een mooie tuin langs het pad en drink regelmatig een warme kop thee. Ik voel op welke plekken in de natuur ik een tijdje wil verblijven en ga daar zitten om mijn benen te strekken en te masseren.

Halverwege de dag vinden mijn benen het genoeg geweest en is mijn motivatie ver te zoeken. Ik ontdek een oud kruis langs de camino. Dichtbij bevindt zich een oude dikke boom met een bankje eronder. Ik ga zitten en bekijk het kruis. “Cruz de Lameiros” zie ik staan op een bijbehorend bord. Het kruis is uit de 17e eeuw en behoort tot één van de mooist bewerkte kruizen uit die tijd. Eromheen liggen stenen, briefjes en foto’s die ongetwijfeld zijn neergelegd door pelgrims.
Ik staar een tijd voor me uit, totdat een groepje oudere Spanjaarden arriveert en mij uit mijn dromen haalt.
Voor mijn gevoel heb ik er urenlang gezeten, maar mijn horloge zegt dat het hooguit een kwartier was.
Ik bekijk de groep van een afstandje en wacht geduldig tot ze doorlopen. Ik hoor de wind zachtjes waaien door de boom waaronder ik zit. De stilte is er nog steeds.

Ik voel dat ik weer een beetje ben opgeladen en sta op om de resterende kilometers af te leggen.

• Dag 42: Portomarin – Palas del Rey, 25 km