Ik begin mijn verwachtingen los te laten en laat de dag op me afkomen zoals het gaat. Ik ben niet meer bezig met routes, afstanden of hoogteverschillen.

Lopen, eten, slapen. Meer is er niet.

Ik loop en ontdek wat er op mijn pad komt en uiteindelijk kom ik vanzelf op mijn bestemming. 
Soms loop ik met anderen en delen we verhalen. Sommige stukken loop ik alleen en laat ik mijn gedachten opkomen en voorbij gaan. Terwijl mijn voeten blijven zoeken naar een solide ondergrond, wordt alles in mij steeds stiller.
Het pad slingert omhoog en omlaag over heuvels en langs weidse vlakten. Onderweg kom ik “steenmannetjes” en vlaggetjes tegen die het pad markeren. In de verte zie ik de ruige toppen van Picos de Europa. De bergketen zal de komende dagen mijn ankerpunt zijn, want zolang ik de bergketen aan mijn rechterzijde hou (de noordkant) loop ik in de juiste richting naar Santiago.
Ik geniet van het uitzicht, hou korte pauzemomenten en ben blij om de anderen weer te ontmoeten tijdens een coca-cola-momentje. Vandaag geniet ik met volle teugen.

Los Arcos - Viana, 18 km