Vandaag liep ik voor het eerst weer een traject van meer dan 20 km. Hoewel het een heerlijke wandeldag was, bleek de afstand toch iets te ambitieus. Aan het einde van de dag is mijn knie weer licht gezwollen.

Omdat alle hostels in Santo Domingo vol zijn overnacht ik met mijn caminomaatjes in een klein appartement net buiten het centrum. 

Ik vind het heerlijk om even wat meer ruimte en privacy te hebben. Een eigen slaapkamer zonder snurkers om me heen en een schone badkamer met alle ruimte om mijn spullen neer te leggen – zonder dat alles nat wordt – voelt als een ongekende luxe na alle slaapzalen.

Wanneer ik mijn spullen aan het uitpakken ben, blijken er nog twee Italianen aanwezig te zijn in het appartement.

Eén van hen kookt een echte Italiaanse pasta-di-mama en vraagt of we willen meeëten. Wij besluiten om groenten en wijn te halen bij de supermercado om de hoek en maken een bijpassende salade.

We eten, lachen en drinken wijn. 

Maar na de lange dag is onze energie al snel op. In de woonkamer staat een enorme bank, waar we neerploffen. Alledrie fris gewassen, warm opgekruld in onze slaapzakken en met de benen omhoog. 

Ik neem een stuk chocola. 

Wat een onverwacht feestje! 

Dit is precies waar ik behoefte aan heb!

• Dag 13: deel II